Φίλα με παντού

Δυο μέρες πριν οι ερωτευμένοι γιορτάσουν τον άγιο που κατασκευάστηκε αποκλειστικά γι’ αυτούς, σε κάποιο γραφείο και έπειτα σκορπίστηκε στα εργοστάσια όλου του κόσμου, η πόλη αυτή βάφτηκε στα κόκκινα, γέμισε καρδιές και αρκουδάκια που σου λένε σ’ αγαπώ, ανάμεσα στα λουλούδια καρφώθηκαν καρδιές και τα εσώρουχα έγιναν πιο γελοία από ποτέ. Ο έρωτας και το sex ξεχειλίζουν απ’ τις βιτρίνες στην πιο κιτς εκδοχή τους.....

πιέζοντας μας να πιστέψουμε σ’ ένα αγγελάκι που τι καλά θα ήταν να αυτοκτονούσε με το βέλος του.

Μια πόλη λοιπόν που πιέζεται να ερωτευτεί χρόνια τώρα είναι η πόλη μας και που τίποτα δε θα άλλαζε και φέτος αν οι απανταχού gay της δεν έδιναν ραντεβού τη μέρα αυτή στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας για να φιληθούν απενοχοποιώντας εικόνες και κανόνες. « Δε μας ενδιαφέρει να καθησυχάζετε τη συνείδηση σας λέγοντας ότι στο κρεβάτι μας μπορούμε να κάνουμε ο,τι θέλουμε, θέλουμε να μπορούμε να φιλιόμαστε όπως και εσείς παντού», είναι η δήλωση κάποιου που υπερασπίζεται το δικαίωμα του στο διαφορετικό στην Athens voice, το δικαίωμα του να ενταχθεί στη δικιά μας « φυσιολογική» κοινωνία.

Φίλα με παντού λοιπόν! Φίλα με στο τρένο όταν ο κόσμος μας φέρνει κοντά και εσύ χρειάζεσαι μια ανάσα, φίλα με στη σχολή όταν έδωσες το μάθημα για τρίτη φορά και επιτέλους πέρασες, φίλα με όταν το σιρόπι σοκολάτας γλιστρά απ’ τα χείλη μου. Φίλα με στο cinema ενώ μασουλάω pop corn και τα χείλη μου έχουν πρηστεί απ’ το αλάτι, φίλα με στο βυθό της θάλασσας με τα μάτια ανοιχτά. Φίλα με όταν τσακωνόμαστε στη μέση του δρόμου και δεν αντέχεις άλλο, φίλα με όταν νιώθεις ότι η αγάπη ξεχειλίζει.

Αν η φύση όρισε το « φυσιολογικό» και το «ανώμαλο» οι άνθρωποι φρόντισαν να είναι πιο σκληροί, φρόντισαν να ξεχάσουν ότι αυτό που μας ορίζει δεν είναι ένα διπλό στρώμα. Το να είσαι ομοφυλόφιλος στην Ελλάδα είναι κάτι που ή πρέπει να το θάψεις ή να το εξελίξεις στην πιο ακραία του μορφή σε μια προσπάθεια να δείξεις ότι το τελευταίο που σε αφορά είναι η γνώμη της κυρίας που στέκεται απέναντι σου κοιτώντας σε με μισό μάτι. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι το να είσαι gay σημαίνει ότι ακολουθείς μια μόδα θέλοντας να τραβήξεις την προσοχή. Ένα είδος ψώνιου δηλαδή? Και αν είναι έτσι, εμάς τι μας νοιάζει?

Οι άνθρωποι έμαθαν να θεωρούν φυσιολογικό ότι ένα ζευγάρι μπορεί να χρησιμοποιεί σεξουαλικά βοηθήματα, να δένεται με απαίσιες γούνινες χειροπέδες, να μαστιγώνεται και να σβήνει ηδονικά κεριά ο ένας στο σώμα του άλλου αρκεί το ζευγάρι αυτό να αποτελείται από έναν άντρα και μια γυναίκα. Έμαθαν ότι στο club που θα βγουν Σάββατο βράδυ φυσιολογικό είναι τα κορίτσια να φορούν κάτι σαν sexy νυχτικό και κάποιο χέρι να τρυπώνει κάτω απ’ αυτό, αρκεί το χέρι αυτό να είναι του βαρβάτου τύπου που τη συνοδεύει περήφανα. Έμαθαν ότι δεν είναι φυσιολογικό μια γυναίκα να φίλα μια άλλη γυναίκα, αλλά ποιος νοιάστηκε? Αυτό είναι ωραίο..

Σε μια χώρα που η σοβαροφάνεια περισσεύει, αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι τι είναι αυτό που πραγματικά μας ενοχλεί και αν η λέξη «ανώμαλο» χαρακτηρίζει ανθρώπους που ζουν τον 21^ο αιώνα. Γιατί δε μας ενοχλούν τα πιτσιρίκια που βγάζουν τα μάτια τους απ’ τα δεκατέσσερα, μιλώντας στα διαλείμματα του σχολείου για τον οργασμό που τους χάρισε ο Γιωργάκης και που σύντομα θα ανακαλύψουν ότι κάτι άλλο ήταν αυτό, οργασμός πάντως όχι. Γιατί δε μας ενοχλούν οι μάτσο τύποι, που νομίζουν ότι όλες τους περιμένουν με τα πόδια ανοιχτά, γιατί δε μας ενοχλεί ο ετοιμοθάνατος με τη Mercedes που με χάπια και δώρα πλευρίζει την εικοσάχρονη γεμάτη όνειρα παιδούλα που γιατρός ήθελε να γίνει αλλά την κέρδισε το modeling? Γιατί ξεχάσαμε ότι οι άνθρωποι ξεχωρίζουν για την ευγένεια, την εργατικότητα, το χιούμορ, το φιλότιμο και όχι με βάση του ποιος πλαγιάζει δίπλα τους τα βράδια?

Φοβόμαστε αυτό που δε θέλουμε να συμβεί στο σπίτι μας, αυτό που η κοινωνία απορρίπτει. Χωρίσαμε τις ομάδες βάση το « ηθικό» και το «ανήθικο» και προσευχόμαστε να μη τα φέρει η ζωή τούμπα και μεταπηδήσουμε απ’ την ομάδα μας στην καταραμένη ομάδα των άλλων. Προσωπική, ξεκάθαρη γνώμη δε ξέρω αν έχω. Δε ξέρω τι θα πρέπει να πω στο παιδί μου αύριο αν δυο άνθρωποι του ίδιου φύλου φιλιούνται στη στάση του λεωφορείου, ξέρω όμως ότι αν το νιώθουν δε μπορεί κάνεις να τους το απαγορεύσει.

Θα κλείσω αυτό το άρθρο με μια σκηνή απ’ τους « Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη, όπου ένας ομοφυλόφιλος άντρας, κλαίγοντας εξομολογείται ότι όταν ο πατέρας του έμαθε ότι είναι gay τοποθέτησε τη φωτογραφία του στον οικογενειακό τους τάφο. Αυτή είναι η κοινωνία μας και αυτοί οι άνθρωποι που την απαρτίζουν. Ότι δε μας ταιριάζει δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Όσο για εκείνον τον πατέρα..άντρας δεν ορίζεται αυτός που κοιμάται με γυναίκες αλλά αυτός που μπορεί να σταθεί δυνατός σ’ αυτά που η ζωή του φέρνει.

Η συγκέντρωση των ομοφυλόφιλων θα πραγματοποιηθεί στις οκτώ το βράδυ στο πρώτο σιντριβάνι στην Ερμού κάτω απ’ την πλατεία Συντάγματος τη Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου.

 

www.oikaltses.com